خواص قلم

این کلمه ی خواص را دو پهلو در یافت کنیم خیلی حرف ها دارد که بزند . گاهی فقط فکر می کنیم چیزی را نوشتیم ، غافل از این که یادمان می رود قدرت نوشتن حتی در سطح چیدمان ساده ترین جملات ممکن ، از ما نیست . 

فهمش انگار سخت است و شاید به خاطر این که ما پر از عادت شده ایم . نوشتن هم اگر از روی عادت باشد از یاد نویسنده می رود که آن چه می نویسد تراوشات ذهنی است که از آن خودش نبوده و نیست . ذهن هم مال خداست . حالا می ماند طرح یک سوال ؟

پس چرا حواسمان نیست که چه می نویسیم ؟! شاید در پس انبوه فکرهای نویسندگان مختلف حرف های بسیار باشد ، اما جدا این خروار حرف اگر خاصیت یادآوری حقایق را نداشته باشد ، سیری چند ؟!

توی یک کتاب فسقلی از انتشارات یا زهرا که سعی کرده تمام عظمت شهدا را در جان کوتاه یک فسقل کتاب بگنجاند چیزی خواندم که دست دلم را گرفت . به یادم انداخت اگر می نویسی ، فرصتی است که خدا به تو داده پس چیزی بنویس که بوی خدا بدهد . مستقیم یا غیر مستقیمش فرق نمی کند . بستگی دارد کجا و برای کدام مخاطب نوشته شود . 

وقتی خواندمش اعتقادم به خواص قلم بیشتر شد . هم از باب خاصیت یک نوشتار که می تواند با همه ی کوتاهی اقیانوسی را در دلش جا بدهد و هم بابت بزرگانی که چه کوتاه چه بلند از حقایق نوشتند و ماند به یادگار کالنقش فی الحجر :

امام را که پیدا کرد ؛ تمام نوشته هایش را درون چند گونی ریخت و آتش زد ... می گفت : سعی کردم که خودم را از میان بردارم تا هر چه هست خدا باشد . البته آن چه که انسان می نویسد همیشه تراوشات درونی خود اوست . اما اگر انسان خود را در خدا فانی کند ، آن گاه این خداست که در آثار ما جلوه گر می شود ...