چشمم به جمال محضر روشن شد!

بالای پله ها درست پشت درب ورودی آپارتمانی که به یک از محضرهای رسمی شهرِ چند چهره تهران اختضاص داشت، ایستادم تا نفسی تازه کنم. با وجود درب بسته انگار مانعی برای پخش موسیقی در راهروی تنگ طبقه اول ساختمان وجود نداشت. از قبل می دانستم که باید این اجبار حضور در یک مجلس عقد محضری را یکجوری تاب بیاورم که مثلا موی باریک صله رحم از بیخ نبرد، اما ابهام این که پشت در چه خبر است کم و بیش آزارم می‌داد. تنها دلخوشیم این بود که این جا به سلامتی محضر رسمی است! شاید هنوز کورسو امیدی باشد و لچک از سر خانم های هفت آب و رنگ نیفتاده و بی غیرتی مردانی که فقط جسمشان مرد است خیلی توی حال نزند.

زنگ را که زدم خیلی زود درب ساختمان باز شد. یکی از حضرات تیتیش مامانی از همان ها که فکر می‌کنند نوبرش را آورده اند از چارچوب در نگاهی به من انداخت و وقتی دید قصد داخل شدن دارم با اکراه پرسید «از بستگان هستید؟!» بله کشدار و محکمی تحویلش دادم که یعنی برو کنار خودم می دانم کجا بروم و کجا نروم. ماسید و کشید کنار. سالن روشن بود نور از سقف و دیوار بیرون می زد و شمع هایی که نمی توانستم آن ها را بشمارم دور تا دور سفره عریض و طویل عقد را گرفته بودند. مشغول سلام و علیک شدم و خیلی زود روی یکی از صندلی ها نشستم تا بازی تهوع آور عقد محضری را به چشم ببینم.

عروس و داماد رفته بودند اتاق بغلی که یعنی امضا کنند!!! قبل ترها امضای دفتر بزرگ محضر، معنای تعهد داشت الان را البته نمی دانم. شاید باید آمارش را از حجم طلاق های دفاتر پرسید تا ثبت ازدواج هایش. صدای کسی پشت میکروفون آمد که جمعیت را به نشستن و شروع مراسم دعوت می کرد. سالن آنقدر بزرگ نبود که نیازی به میکروفون باشد و لابد این یکی هم ادایی بود میان اطوارهای این دوره زمانه. روی سقف سفید بالای سر سفره عقد، نورها به جای آدم ها می رقصیدند. سرم گیج می رفت اگر زیاد نگاهشان می کردم. شیرینی و آب میوه شیکی را تعارف کردند که خوردنم نیامد. نگاهم به همه جا سرک می کشید مانده بودم از عظمت سفره عقد و آبی ملایمی که اصلی ترین رنگ وسایل سفره بود به کجا پناه ببرم. نمی دانم حتما هر چه سفره مفصل تر باشد ازدواج عمیق تر است!

کمی گذشت و بالاخره عروس و داماد آمدند. بی حجابی و لباس خاص عروس که بماند. از ست کراوات و دستمال جیب و تیپ داماد هم که ننویسم بهتر است، نقل خواهش برای یک صلوات توجهم را جلب کرد. عجب! پس محضری ها هنوز صلوات را هم داخل مکاتلماتشان به حساب می آورند و البته بماند که نمی دانم چند نفر فرستادند و چند نفر نیمه کاره رهایش کردند. صدای موسیقی را قطع کردند تا خطبه در کمال سکوت و معنویت خوانده شود. قبل ترها دلمان یکجوری می شد حوالی لحظات محرمیت و حالا شاید فقط بخاطر این که محرمیت قبل از عقد هم باب است دیگر دل لرزه و به نم کشیدن چشم معنا ندارد. این عروس هم سه بار رفت تا گل و گلاب و بقیه چیزها را بیاورد. آقای دفتر دار ایستاده بود میانه چارچوب درب اتاق دوم و یعنی مثلا چشم در چشم عروسی که چند دقیقه قبل در همان اتاق با همان شکل و شمایل ولنگارش امضا داده بود، نشود! بنده خدا برای سومین بار که وکالت گرفت همه جا ساکت شد منتظر بودیم که طلایی ترین قسمت این درام شکل بگیرد. طول کشید ولی. کاشف به عمل آمد قرار است هدیه زیر لفظی بگیرد این عروس تا جانش بالا بیاید و میان مضحکه شادی های نچسب، بله اش را بگوید و بعد از محرمیت های بی قاعده چند ماه گذشته بالاخره شرعاً هم محرم شود و خلاصه بله عروس و داماد شنیده شد. همه چیر به خیمه شب بازی می مانست.همراه با بقیه دستم را به دست دیگرم کوفتم. معنایش اصلا شادی بخش نبود. شاید هم من اصلا ًمال این کره نیستم و از مریخ آمده ام.

کم کم باید می رفتیم که هدیه را بدهیم و عکس را بگیریم و قال این مراسم را بکنیم. نوبتم که شد رفتم و متاسفانه برای رسیدن به نوبت، مجبور بودم که بمانم تا اذن حضور دهند. رفتم و همه احساسم را مچاله کردم و تحویل عروس و داماد دادم و فقط از ته دل دعایشان کردم به عاقبت بخیری. حالم بد می شد وقتی با یک چشم می خندیدم و با دیگری گریه می کردم. چاره ای نداشتم و چقدر بیچاره ایم ما که اصحاب کهف شده ایم میان آشفته بازار عروسی های آنچنانی.

القصه وقتی چشمم به جمال محضر روشن شد که فهمیدم دیگر انگار جای امنی وجود ندارد. خدایا العجل... طفلکی نام غریب امام زمان که عاقد کت شلواری دو بار آرزو کرد این زندگی تازه، زیر سایه شان باشد.

باشد ما که بخیل نیستیم. منتها کدام امام زمان؟

استغفرالله الذی لااله الا هو

بزنگاه!

گاهی خیلی پیچیده تر از اونی میشه که هست.

گاهی درست وقتی داری فکر می کنی خیلی سوارشی و داره بهت رکاب میده، می فهمی رکب خوردی!

گاهی داغشو به دلت میذاره و شاید لابلای این همه داغ یواشکیم که شده یه کوچولو به روت بخنده شاید بازم پابندش بشی.

گاهیم تویی و دست های پر. اونقد که دیگه نگران هیچ بزنگاهی نیستی!

تو روزای معلمیم همیشه از شب قدر یه ایستگاه سوخت گیری می ساختم تو ذهن بچه های مردم. سوخت گیری بخاطر این که بیشتر بتونی پر باشی واسه برون رفت از هر بزنگاهی و شاید حتی برای نجهیز درستی که بزنگاه جلوت کم بیاره.

امشب دومین فرصت سال نود و هفته. این همه آدم و این همه آرزو. همش مستجاب به شرط صحت و عافیت دنیا و آخرت.

من ولی هنوز تو خلسه بزنگاه شب نوزدهمم. به این فکر می کنم که گاهی هزار و یک نقشه می کشی اما خدا سر بزنگاه چنان نقشه ای می کشه که همه چی یهویی میشه هیچ و تو یهویی می بینی از هیچ همه چی سردرمیاره بیرون و بهت یه چشمک جانانه می زنه که حل شد!

دل آدم ضفف می ره برای چشمکایی که خبر از حل شدن میدن. حالا این وسط تکلیف آدمی که نمی دونه تکلیفش چیه، چیه؟!

اول این که ما را به محبت و ولایت علی بخشیدند...

دوم این که آدمی که نمی تونه هر رو از بر تشخیص بده و خودشو از شر و خیر بزنگاه های زندگیش جمع و جور کنه، بهتره فقط بچسبه به یه ستون امن.

سومم این که الا بذکرالله تطمئن القلوب یه معنی بیشتر نداره اونم این که یجوری ساختمت اگه با من باشی آروم می گیری ولا غیر!

این روزا، تصویر «معیشه ضنکا» تو در و دیوار شهر پره حتی تو متن سریالای تلویزیونی و حاشیه همون بزنگاه های جورواجور. خدایا این یه مدل معیشت رو که تنگیش نفسمونو بند میاره از ما دور کن. می گی اگه یادت نکنیم تنگی زندگی عین بختک می چسبه بهمون ؟ قبول. همینم هست. منهاش ما که بلد نیستیم ذکر چیه و چجوریه؟ تو خودت به داد برس.

خدایا تو همه بزنگاهای مختلف فقط خودت باش. شاید خیال ناآسوده، آسودگی رو حس کنه عین شیرینی درک شب قدر که تا آخر دنیا هم به روایت قرآن و ما ادریک مالیله القدره.

تو دریابی بقیه ش حله... پس دریاب... دریاب... همه جوره دریاب.

برای خود خودم می نویسم...

مهم این بود که سد نوشتن بشکند!!

گاهی ماندن در پشت سدهایی که خودمان محکم می سازیمش و دیگر خرابش نمی کنیم، کار را به جایی می رساند که دل تنگ می شود برای پریدن!

نوشتن گاهی سد است.با دیواره هایی بلند که باید یا خرابشان کرد و یا دورشان زد.

اگرچه هر دو را قدرتی نیاز است؛ اما خوب که بگردیم قدرت را هم می شود پشت یک سد بلند دیگر پیدا کرد!

از آدمیزاد دو پا بعید نیست! حکایت همان خیاط های خوش برشی که می برند و می دوزند و به تن دیگران می پوشانند!

گاهی روح زندانی می شود. می دانی مشکل کجاست و حتی راه حلش را هم می شناسی ولی نه پای رفتنی هست که سد را دور بزنی و نه دستی که دیواره اش را بشکنی. لابد همه اش تقصیر عجیبی آدمیزاد دو پا!

با این حال امید چیز خوبی است!

امید تنها چیزی است که پشت هیچ سدی دوام نمی آورد. اصلا اجازه نمی دهد سدی برایش ساخته شود.

گاهی چقدر دوست داشتنی می شود این امید!