کاری برای حسین بکنیم!

ساده و پرشور حرف هایش را زد. مثل همیشه. با این که اولین شب محرم بود شلوغی چشمگیر محله امام صادق علیه السلام قوت جان و روح را بیشتر می کرد. خدا را شکر کردم و خدا خودش برای حسینش می کند آن چه را که باید.

میان همه حرف های حاج آقا پناهیان که دل آدم را قدم به قدم گره می زد با شور و شعور محرم، یک نکته زمین گیرم کرد. شب اول محرم یادگرفتم کاری برای حسین بکنم! حتی به جفت کردن کفش عزادار. مثال ها آن قدر ساده و شدنی بود که فکر کردم نوکری ارباب فقط یک یا علی می خواهد. چرا باید منتظر یک کار بزرگ ماند؟ کار برای حسین اندازه ندارد.

شمشیر دودم!

به بلاتکلیفی های آخرالزمان این یکی را هم باید اضافه کرد. عجیب چیزی شده رفت و آمدهای هرازگاهی خانواده. شاید معنای صله رحم کلهم تغییر کرده باشد. حال رفت و آمدهای ما خیلی هم خوب نیست. دوراهی که چه عرض کنم گاهی چند راهی جلوی پا سبز می شود و این اجبار انتخاب بدچیزی است.

باید میان جمع باشی و نباشی!

این هم از سخت ترین های روزگار است. آدم ها فاصله را انتخاب می کنند و کم کم جذب چیزهایی می شوند که به این فاصله عمق بیشتری بدهد. درد از جایی شروع می شود که میان جمع بنشینیم، گفتگو کنیم، بخندیم، خوش باشیم و تا آخرش هم نفهمیم این کار درست بود یا غلط؟!

گذشته روزگای که جمع خانواده یکدست بود و حالا همین فاصله ترک انداخته میان جمع. منتها بلاتکلیفیش سخت تر است. بالاخره صله رحم با این شرایط گوگوری مگوری نچسب،آری و یا این که صله رحم کلا خیر؟!

و لابد در صورت مثبت بودن جواب کلی تبصره را باید رعایت کرد.

کاش دوباره همه چیز یکدست می شد. کاش مجبور نبودیم تحمل کنیم و به رویمان نیاوریم و کاش می دانستیم تکلیفمان چیست؟

با جمع بمانیم و یا دور دنیای خودمان خط بکشیم که کمتر خط خطی شویم.

خدایا... فرج!

هر چند اگر زندگی کردن را بلد باشیم فرج تحقق پیدا می کند!

سرنوشت

گاهی وقت ها حواسمان نیست که بدجوری پا روی دلمان می‌گذاریم...

شاید سال‌ها بعد، وقتی که دردش را حس کردیم تازه می فهمیم کجای دلمان زیر پا مانده بود!!

آینده ولی کمکی به تسکین درد نمی‌کند. هر چه هست در حال اتفاق می‌افتد و بعد، چه بخواهیم و چه نخواهیم همه آن چه که اتفاق افتاده به گذشته می‌پیوندد. اصلا انگار هیچ کدامش به ما ربطی نداشته و این که ما خودمان بی‌ربط‌ترین داستان روی زمین را تعریف کرده ایم. بین گذشته و حال دیگر هیچ شباهتی وجود ندارد.

می خواهی بگردی... دنبال اتفاقی که می خواستی بیفتد و نیفتاد همان که زخم پا گذاشتن روی دلت را تازه می‌کند. می‌خواهی یک چیزهایی را عوض کنی.  قصه را از نو بنویسی اما؛ جستجوی گذشته از آن کارهایی است که فقط سوهان روح خودت می‌شود و حس و حالت را بد می‌کند. میان تار عنکبوتیش بیفتی انگار هزار سال از زمان عقب می‌مانی! دردت می گیرد بی آن که قدرت درمانش را داشته باشی.

 آدم های بزرگ برای همین است که نه افسوسی از گذشته می‌خورند و نه خوشی یک اتفاق شیرین هوش از سرشان می‌برد.

خوب می دانند دنیا جای درد کشیدن است!

یک چیزی اما سهم ما آدم های زخم خورده کوچک است.  ما با این باور زندگی می‌کنیم که دردِ جای پا، روی دلی که یک وقتی خواهشی را تمنا می‌کرده از همه دردناک‌تر است!

دل ما با این که درد می‌کند، تنگ می‌شود برای همه آن چه که دوستش داشتیم. چیزهایی که دیگر نیستند؛ حتی اگر همه‌اش یک خواب شیرین بوده باشد. ما حق داریم که بهانه بگیریم و با این که می‌دانیم جستجوی گذشته کسالت‌آور است قکر می‌کنیم شاید درد جای پا خوب شود. شاید!

 و به قول مرحوم حسین منزوی

چه سرنوشت غم‌انگیزی، که کرم کوچک ابریشم

تمام عمر قفس می‌بافت، ولی به فکر پریدن بود!

 

مستطیل چرک!

آن قدر بوی دنیا می‌دهد که حتی پشت رنگ سبز هم چال نمی‌شود!

هیجانش را گران می‌خرند این مردم احساساتی دنیا و گرنه که ورزش هم آداب و رسوم خودش را دارد. به نظرم یک مجموعه‌ای از لات و هبل و عزی کاملاً به روز در همان هیکل طلایی جام نهفته و ظاهراً جماعت به روی خودشان نمی‌آورند که بت پرستی یعنی همین.

از این بگذریم؛ بالاخره دنیا هم مشتری‌های خودش را دارد. ضمن این که فوتبال، شمشیر دو دم است اگر حضرات بگذارند به قوراه یک ورزش مفرح باقی بماند. منتها قصه انگار چیز دیگری است.

وفتی به بهانه داوری قدرقدرت این دوره از جام جهانی فوتبال حرف از بررسی دقیق تصویری در بزنگاه‌های غیرقابل تشخیص می‌شد با خودم فکر می‌کردم چقدر خوب، حداقل در فوتبال حق به حق‌دار می‌رسد! اما میانه اوج این هیاهوی توخالی سرگرم کننده به یاد همه بزنگاه‌های تلخ کُره گرد می‌افتادم که اصلاً و ابداً هیچ نیازی به دوباره بازبینی تصویری وجود ندارد. به جهان چه مربوط که در یمن و غزه چه اتفاقاتی می‌افتد؟! اصلاً سیستم VAR برای کارهای مهم است چرا باید خرج بازبینی جنایت‌های عجیب و غریب انسانی شود؟ اساساً مگر جنایتی هم اتفاق می‌افتد؟!

همین قدر که چشم و دل مردم دنیا با توپ مدام از این ور به آن ور قِل می‌خورد کافی نیست؟ راستی چرا احساسات در گیر فوتبال، گرای حس رنج  جهان را دریافت نمی‌کند؟! لابد سیستم‌های نداشته اشکال دارند!!!!!

بزنگاه!

گاهی خیلی پیچیده تر از اونی میشه که هست.

گاهی درست وقتی داری فکر می کنی خیلی سوارشی و داره بهت رکاب میده، می فهمی رکب خوردی!

گاهی داغشو به دلت میذاره و شاید لابلای این همه داغ یواشکیم که شده یه کوچولو به روت بخنده شاید بازم پابندش بشی.

گاهیم تویی و دست های پر. اونقد که دیگه نگران هیچ بزنگاهی نیستی!

تو روزای معلمیم همیشه از شب قدر یه ایستگاه سوخت گیری می ساختم تو ذهن بچه های مردم. سوخت گیری بخاطر این که بیشتر بتونی پر باشی واسه برون رفت از هر بزنگاهی و شاید حتی برای نجهیز درستی که بزنگاه جلوت کم بیاره.

امشب دومین فرصت سال نود و هفته. این همه آدم و این همه آرزو. همش مستجاب به شرط صحت و عافیت دنیا و آخرت.

من ولی هنوز تو خلسه بزنگاه شب نوزدهمم. به این فکر می کنم که گاهی هزار و یک نقشه می کشی اما خدا سر بزنگاه چنان نقشه ای می کشه که همه چی یهویی میشه هیچ و تو یهویی می بینی از هیچ همه چی سردرمیاره بیرون و بهت یه چشمک جانانه می زنه که حل شد!

دل آدم ضفف می ره برای چشمکایی که خبر از حل شدن میدن. حالا این وسط تکلیف آدمی که نمی دونه تکلیفش چیه، چیه؟!

اول این که ما را به محبت و ولایت علی بخشیدند...

دوم این که آدمی که نمی تونه هر رو از بر تشخیص بده و خودشو از شر و خیر بزنگاه های زندگیش جمع و جور کنه، بهتره فقط بچسبه به یه ستون امن.

سومم این که الا بذکرالله تطمئن القلوب یه معنی بیشتر نداره اونم این که یجوری ساختمت اگه با من باشی آروم می گیری ولا غیر!

این روزا، تصویر «معیشه ضنکا» تو در و دیوار شهر پره حتی تو متن سریالای تلویزیونی و حاشیه همون بزنگاه های جورواجور. خدایا این یه مدل معیشت رو که تنگیش نفسمونو بند میاره از ما دور کن. می گی اگه یادت نکنیم تنگی زندگی عین بختک می چسبه بهمون ؟ قبول. همینم هست. منهاش ما که بلد نیستیم ذکر چیه و چجوریه؟ تو خودت به داد برس.

خدایا تو همه بزنگاهای مختلف فقط خودت باش. شاید خیال ناآسوده، آسودگی رو حس کنه عین شیرینی درک شب قدر که تا آخر دنیا هم به روایت قرآن و ما ادریک مالیله القدره.

تو دریابی بقیه ش حله... پس دریاب... دریاب... همه جوره دریاب.

برای خود خودم می نویسم...

مهم این بود که سد نوشتن بشکند!!

گاهی ماندن در پشت سدهایی که خودمان محکم می سازیمش و دیگر خرابش نمی کنیم، کار را به جایی می رساند که دل تنگ می شود برای پریدن!

نوشتن گاهی سد است.با دیواره هایی بلند که باید یا خرابشان کرد و یا دورشان زد.

اگرچه هر دو را قدرتی نیاز است؛ اما خوب که بگردیم قدرت را هم می شود پشت یک سد بلند دیگر پیدا کرد!

از آدمیزاد دو پا بعید نیست! حکایت همان خیاط های خوش برشی که می برند و می دوزند و به تن دیگران می پوشانند!

گاهی روح زندانی می شود. می دانی مشکل کجاست و حتی راه حلش را هم می شناسی ولی نه پای رفتنی هست که سد را دور بزنی و نه دستی که دیواره اش را بشکنی. لابد همه اش تقصیر عجیبی آدمیزاد دو پا!

با این حال امید چیز خوبی است!

امید تنها چیزی است که پشت هیچ سدی دوام نمی آورد. اصلا اجازه نمی دهد سدی برایش ساخته شود.

گاهی چقدر دوست داشتنی می شود این امید!

امانتی 33

سرگردانی قلم!

طفلکی قلم اگر دچار سرگردانی شود...
گاهی فقط خیال می کنی واژه ها زورشان زیاد است و تو را هر وقت که خواستی به ساحل امنیت و ارامشی که دنبالش هستی می برند. اما آن ها هم اسیرند. اسیر دست قلم! تا اراده قلمیه رقم نخورد؛ روی هیچ پرده سفیدی نقشی نمی نشیند.
گاهی با قلم، راهی برای گریه و خنده و یا خشم و محبت، پیدا می شود و وای به وقتی که او هم نداند چه کند؟!
 گاهی حتی سکوت کردن را هم بلد نمی شود... انگار مدام باید حرف بزند و از اندیشه های تو و یا دیگرانی مثل تو دفاع کند.
قلم طپش دارد...
گاهی هم خسته می شود از تکرار ... انگار قهر می کند که ننویسد. حالش را که بپرسی فغانش از سرگردانی ها بلند است...

پدر... واژه ای که تمام نمی شود!

بالاخره رسید روزی که هیچکدوم دوست نداشتیم ببینیمش
روزی که هممون می دونستیم دیر یا زود ما رو با خودش می بره

و روزی که که نمی خواستیم باورش کنیم

زندگی و تقدیر هیچکدوم منتظر هیچکس نمی مونن اونا هر دو جارین بدون این که حس آدم ها سرعتشونو کم و زیاد کنه

بعد این همه وقت نوشتن هنوزم آسون نیست
و شاید حالا فقط بهانه ای برای جلب دعای خیر رهگذاران قدمگاه!

نه برای مسافرت آسمونی پدر و نه حتی برای تسکین رنج نبودنش، فقط به خاطر این که یادم بمونه اگه مثلش باشم اگه خدا رو ببینم اگه توکلم شعار نباشه اگه حواسم به شمردن نعمتای داده و نداده باشه اگه مهربونی کنم اگه .. اگه ... اگه ...، منم خوب می میرم.

خوب مردن یعنی ذکرش به خیر باد!

مدت زمان: 4 دقیقه 31 ثانیه

پی نوشت:

روز اول فقط به این فکر می کردم که چطوری یک زن تونسته در کمتر از یک روز این همه داغ ببینه و هر داغی با کلی ماجرای عجیب غریب باورنکردنی. شاید به همین دلیله که هر وقت یادم میفته، باارزش ترین هدیه برای پدر و مهم ترین تسکین برای دل بازمانده هاش اینطوری رو زبونم جاری میشه:
السلام علیک یا اباعبدالله

دور نزدیک!

هیچکدام نمی خواستیم اما...

وقتی تصویر درد در قامت پیرمرد مجسم شد، دل همه ما بدجوری شکست. خواستیم مثل چینی بندزن های حرفه ای، شکسته ها را بچینیم کنار هم تا شاید، تصویر مطلوب، دوباره به ذهن یکی یکی مان بنشیند. اما نشد!

پیرمرد، گرچه محکم و دل قرص مثل همیشه تن به یکی دیگر از برگه های تقدیر داده بود؛ اما چنان زخم روز واقعه جسم و جانش را مچاله کرده بود که با دیدنش دیگر هیچ کمری راست نشد!

ما... همه آن هایی که دوستش داریم، این روزها فقط در آرزوی یک لبخند و شنیدن صدای مهربانش، دست و پا می زنیم.

دامنه روزی دعای مرد پیر، ریاد بود خیلی بیشتر از حد تصور ما. انگار که جذابیت 82 سال زندگی، روی همه را به سمت آسمان چرخاند و دست های خالی اما پر از امید را به قبله کشاند. روز واقعه، روز شکستن بود و نبود...

بود بخاطر شکستن تصویر مرد در آینه چشم های منتظر

و نبود بخاطر تمرین پذیرش و تسلیم به درگاه اویی که شاهد و ناظر و مصور است!

قامتت را راست کن پیرمرد. سرمای نبودنت سخت است. روح مهربانی هایت را نیازمندیم...