شیرینی بدون قند

دیشب ، بعد وبگردی کوتاه و مختصر ، سر از خانه ی یک نام آشنایی در آوردم که مهمان شدم به شهد شیرینی شعرهایش . بی قند بودنش از آن بابت بود که ذات شیرین کارش را دریافتم و به عنوان یک معلم سه ساله از دوره ی تحصیل راهنماییش ، پر از غرور و شکر شدم . شکر بایت این افاضات دلی که با وجود شناخت قبلی می دانم از چشمه ی اتصال معنویش می جوشد با این که هنوز در اول راه تحصیلات دبیرستانی است و غرور به خاطر این که کیف معلمی را به رخ خودم بکشم و ببالم بابت نیمکت نشینی های دوره ی راهنمایی تحصیلی اش .

خدا وکیلی آن وقت های نه خیلی دور هم ته استعداد بود . جریان جاری و عمیق می خواست این بنده ی خداتا شنا کند و حالا با این وبلاگ که نفحات نام دارد به یقین رسیدم که جدا کمال آدمیزاد به همان حکایت معروف قرآنی است که فرمود :

لیس الانسان الا ما سعی 

توقیق او و سایر جوان هایی که می خواهند گرده ی سخت زمین را به ترنم بودن انسان های فهیم ، خوش فکر ، بصیر و حماسی ، نرم کنند و به امید خدا زمینه ساز  بهار جان ها بشوند شد دعای خیر جمعه گاهیم . خدا خالص تر ش کند این همه جوشش شعرهای ناب را . 

عبور از وب نفحات خاطرم را جمع می کند که پروراندن تعهد سیاسی انقلابی شانه ی دیگر پرورش دینداری این بچه ها است و نمونه ی آخرین ردپای هنریش این که :

دمشق؛

زینبیه،

عده ای جوان

و شور؛غیرتی ستودنی،و عشق 

عشق...

دمشق؛

درون کوچه های شهر

شنیده می شود صدای استقامت زنی هنوز

زبان شعر ایستادگی چه الکن است

که موج خطبه بلند او

زکوه های شرق و غرب منعکس شده ست...

-نبینمت که گریه میکنی 

خود تو یاد داده ای به من:

که "لیتنا معک،حسین جان!"

نگو دروغ بوده کل حرف های تو...

شجاع خواهران و کوه مادران

 و مهر و اشک و بدرقه

-تجلی تمام عاشقی-

از انتهای قاف قلب عشق

تا به عین

به روی لب:برو پسرنه،جان!برو!

بگو شبیه کودکی ت باز:

یاحسین(ع)

تمام عمرمن! عزیز من!

برو که عمه هست منتظر...

یکی یگانه دلم!

برو مدافع حرم!

تمام دختران شیعه هم

به نام او که می رسند،

 شجاع می شوند...

به دست من تفنگ شعر؛

اجازه جهاد دارم ازدلم...

خانم زهرا صادق منش یک جزیره ی مجنونی اصیل و ناب است . الحمدلله