گاهی همه چیز را فیلم می پنداری
گاهی همه چیز فیلم هست
اما ...
گاهی موضوعات جاری فیلم ها را در واقعیت زندگی می بینی بی آن که فیلم باشند
در این گاهی ها، تازه به خاطر می آوری که مرغ همسایه همیشه هم غاز نیست!!
گاهی واقعیت سخت می پیچند به ساقه زندگی ...
آن وقت تازه می فهمی که باید حواست به دعای عاقبت بخیری باشد ...
سال هاست که ایستاده و به همه آن چه که در دایره بزرگ دور و برش اتفاق می افتد نگاه می کند. من یکی از حاشیه های این برج بلند بودم در تمام این سال ها. از وقتی که فیلم تظاهرات مردمی 57 از قاب دوربین ها بیرون می زد تا الان که دوربینهای هلی کوپتری سعی می کنند همه جمعیت را بگیرند.
برج، حرف های زیادی دارد ...
شاید این شاهد قدبلند تنها موجود بی جانی باشد که سی و هفت سال است به نقطه هدف مردم تهران می بالد ... سال هاست همه مسیرها به میدان آزادی ختم می شود ...
پی نوشت مهم :
یکی نیت به این آقای اسمشو نبر که باشروع افاضاتش جمعیت فهمیدند باید کم کم به خانه ها برگردند؛ بگوید؛ منتظر کدام آزادی هستی که مدام و به هربهانه داد می زنی و می گویی پیش به سوی ایران آزاد؟!!
پی نوشت دوم و مهم تر از اولی: به آقای اسمشو نبر باید این را هم گفت که از شعار مقدس "من انقلابیم" استفاده نکن؛ نه انقلابی ها باورت می کنند و نه تو قواره این حرف هایی ... بگذار تحملت کنیم تا تمام شوی!
بعضی چیزا هیچوقت از اصل نمیفتن. حتی از اسب هم نمیفتن. با این که بعضیا همچین مطمئن حرف می زنند در باره از اسب افتادن و حتی از اصل افتادن اون موضوع خاص.
بعضیا عادت دارن فقط تو لحظه زندگی کنن. البته این که تو مسیر زندگی بی خیال چیزی که رفته و چیزی که نیومده باشیم یه حرف دیگه س و تو این بحث محلی از اعراب نداره! من میگم بعضی چیزا اصلا تو زمان نمی گنجن و شایدم واسه همینه که هیچوقت از اصل نمیفتن
امروز ... 12 بهمن 1394
نیاز به معرفی انقلابی نیست که هنوز نه از اصل افتاده نه از اسب
گیریم که بعضیا دلشون خوشه به یه سری تغییرات... خوش باشن طوری نیست.
اصل، هوای انقلابه که هنوزم دلپذیره
هوا دلپذیر شد ... گل از خاک بردمید ...
سی و هفت سالگیت مبارک
دوستت داریم
و عمرا بگذاریم حتی توی خیالات داخلی و خارجی از اصل بیفتی
ارادتمند: بچه های جزیره مجنون
