همه چیز تمام می شود...
گاهی بی مقدمه
و گاهی با یک تغییر کاربری ساده
پایان، ترسناک نیست به شرط همین که بیت آخر را بی نظیر سروده باشند
گاهی همین تغییر کاربری ساده، همان بیت الغزل بی نظیر است
تغییر کاربری گاهی مثل رها شدن از پیله می ماند، بهانه ای برای پروانگی ...
با پاهای خسته اش به سختی راه می رفت. اصلا راه رفتنش داد می زد که چقدر روی سنگفرش زندگی راه رفته است. روی جوراب های تنگ واریث و کفش های طبی مخصوص، پاپوشی داشت که حجم پاهایش را بیش از بیش نشان می داد. خلاصه کافی بود یکبار قدم هایش را از روی تخت کنار هال تا آشپزخانه دنبال می کردی آن وقت می فهمیدی چقدر سخت راه می رود اما ... خودش خوشحال بود که هنوز هم راه می رود. دعا می کرد تا وقتی زنده است راه برود حتی به همین تلو تلو خوردنی که نمی گذاشت زمین گیر شود. چه غیرتی داشت. نمی گذاشت کسی سکان آشپزخانه را به دست بگیرد. غیرتش ستودنی بود چیزی که این روزها کمتر می توانی در شاکله وجود خانم ها پیدا کنی. خانم هایی که دوست دارند کار بیرون، کار اولشان باشد و کارِخانه، کار دومشان و نه البته به حجمی که حتی قابل تقدیر باشد!!
دلم می خواست پاهایش را ببوسم حاضرم سوگند بخورم که زیر پای خسته اش بهشت روان بود!!
کمی آن سوتر، پیرمردی که مدام دهانش از زود چرت های سرِ پیری باز می ماند، یک جور دیگری خستگی راه رفتن روی سنگفرش زندگی را فریاد می کرد! گاهی که با هم گرم صحبت می شدند دوست داشتی فقط نگاهشان کنی. پیرمرد تازگی ها شده بود شهردار زن جان! خودش می گفت و می خندید. به عبارت مرد بودنش کمی دچار آفت نق زدگی هم بود ولی دلش خیلی قرص می زد ... خیلی بیشتر از مردهای امروزی که معلوم نیست زندگی را چقدر جدی گرفته اند؟ مردهایی که شکلشان به عابر بانک می مانَد، حوصله ای ندارند که خرج کنند و توکلی که اصلا نمی دانند با کدام ت نوشته می شود؟! گرچه پبرمرد با آن سال های پولدار بودنش خیلی فاصله گرفته بود اما برای او، معنای توکل هنوز هم همان بود که بود!
دلم می خواست به حرمت همه زحمت هایی که گاهی هم بخاطر غرور مخصوص مردانگی، شکل و شمایل دیگری می گرفت، دستانش را مثل برنده ها بالا ببرم.
سوال؟ سوالی نیست؟ سوال ندارید؟ هیچی....؟
گاهی فکر می کنم بزرگی آدم ها به بزرگی سؤال هایشان است.
نمی دانم کجای کار ایراد دارد که ما هر چه بزرگتر می شویم و با سوداتر و با تجربه تر؛
به جای این که سؤال هایمان هم بزرگتر شوند؛ حل می شوند...
کوچک می شوند...
تمام می شوند...
نمی دانم آدمی که سؤال ندارد
-مثلاً خودم-
برای چه زندگی می کند...توی این دنیا دنبال چیست... می خواهد به کجا برسد...❕
شاید تقصیر کتاب های دینی دوران تحصیلمان است که آخر هر درسی تمام سؤال های مهم را ردیف می کرد
🔚 و ما هم جوابشان را از توی درس پیدا
می کردیم و حفظ می شدیم و بعد دیگر خیالمان راحت بود که همه ی جواب ها را بلدیم...
شاید تقصیر شیوه ی زندگی ماست که مدام سرگرم دنیا می شویم و سؤال های کودکی را در همان کودکی به خاک می سپاریم...👶
گاهی که غرق دغدغه ها و ابتلائات روزمره ی زندگی مان هستیم و در مستی غفلت
(سکرة التباعد)
روزگار می گذرانیم؛ خدا دلش به حالمان می سوزد
و قشنگ ترین و دلرباترین فرشته هایش را به زمین می فرستد و لباس آدمیزاد تنشان می کند تا هر از گاهی سؤال های کودکی مان را یادمان بیاورند...💓
بچه ها همیشه سؤال های بزرگی از ما می پرسند...
گاهی از سؤال هایشان خنده مان می گیرد...😊
گاهی خیال می کنیم جواب سؤال هایشان را بلدیم و دنبال این می گردیم که با چه زبانی جوابشان را بدهیم که بفهمند و دیگر هم سؤالشان را تکرار نکنند...
من امتحان کرده ام؛ می شود پشت هر کدام از سؤال های بچه ها یک "راستی" بگذاریم و دوباره آن سؤال را از خودمان بپرسیم...✋
یکی از سؤال هایی که هر بچه ای یک روز از پدر و مادرش می پرسد این است:
خدا کجاست؟
به جای این که برویم سراغ معلومات کتاب های درسی مان و دنبال حل مشکل بچه ها باشیم خوب است از خودمان بپرسیم:
راستی خدا کجاست؟
راستی چرا باید به این سؤال جواب بدهیم؟
سؤال به این قشنگی حیف نیست که جواب پیدا کند و تمام بشود و دیگر سؤال نباشد؟
جواب پیدا کنیم که چه بشود؟
که دیگر خیالمان راحت شود و زندگی مان را بکنیم؟
گاهی فکر می کنم بعضی از سؤال ها باید برای همیشه سؤال بمانند...‼️
باید آدم همه ی زندگی اش را بگذارد و دنبال جواب آنها بدود...
مثل همین "خدا کجاست".
شاید همه ی عاشق های دنیا که سر به بیابان گذاشته اند و عاقبت در خون خودشان دست و پا زده اند دنبال همین سؤال بوده اند و بیچاره ی همین سؤال شده اند...
عاشق هایی که امروز داستانشان بر سر زبان هاست...عاشق هایی که شاید هیچ وقت تمرینهای کتاب دینی شان را حل نکرده بودند...
کاش اگر بچه ها از ما پرسیدند "خدا کجاست"؛ طوری که انگار داغ دل ما را تازه کرد باشند در آغوششان بکشیم؛ بگوییم عزیزم چه خوب شد که پرسیدی؛ بعد دستشان را بگیریم بگوییم عزیزم بیا با هم دنبال خدا بگردیم...
با هم برویم گوشه و کنار زندگی را زیر و رو کنیم...
ببینیم
خدا کجای زندگی مان است...
کجای زندگی مان نیست...به باغچه و گلدان ها سر بزنیم... هر جا رد پای خدا را دیدیم به هم نشان بدهیم و ذوق کنیم... ❤️
گاهی تشنه تر بشویم که پس خدا خودش کو... ❤️
از هر کجا که بوی خدا را حس کردیم؛ هم دیگر را خبر کنیم...❤️
یک کاری کنیم که این سؤال هی بزرگتر بشود...❤️
بی تابمان کند... ❤️
بشود فکر و ذکرمان...❤️
بشود آب و نانمان...❤️
گاهی فکر می کنم؛ یک کودک باید چطور کودکی کرده باشد و چطور زندگی کرده باشد و این سؤال " خدا کجاست" را چطور روز به روز برای خودش بزرگ کرده باشد که وقتی مثلاً سیزده سالش شد و باز مثلاً یک شب عاشورایی؛ بزرگترین سؤال زندگی اش بشود این که:
یعنی من هم فردا شهید می شوم؟..
که همین " خدا کجاست" آنقدر، "بی تاب" و "بی قرار" و "عاشقش" کرده باشد که مرگ برایش از عسل شیرین تر باشد...
ماها هیچ وقت نمی توانیم به اندازه ی آن کودک سیزده ساله بزرگ بشویم... 🚫
همچین کودکی حتماً باید توی آغوش امام زمانش بزرگ شده باشد...❤️
اما می توانیم زندگی اش را آرزو کنیم...
می توانیم بخواهیم... حداقل یکی از حسرت هایمان باشد...
دعای ندبه را دوست دارم...😊
پر از سؤال است...
پر از أینَ...
پر از "متی" و " إلی متی"...
نمی گذارد سؤال های آدم کوچک شوند...🌸
جواب هیچ کدام از سؤال های آدم را نمی دهد... فقط آنها را بزرگ می کند...❤️
ناله و ضجه ی آدم را به پای سؤال هایش بلند می کند...👌
سؤال هایی که عاشق ها؛ هر جمعه از خودشان و از خدای خودشان با ندبه می پرسند...
أین بقیة الله...💞
خدا بقیه الله کجاست...💞
با ذوق تمام از پیداشدن سر و کله یک گمشده دور می گفت و من مطمئن بودم چقدر پر از خیال حرف می زند. گاهگاهی می رفت توی این لاک .
می گفت فراموش می کنم که کجا ایستاده ام؟
با حرف هایش هرچند پر از خیال ازگذشته آشنایی که اتفاقا سرو کله یک گمشده دوست داشتنی در آن خیلی واقعی گمشده بود ؛ عبور کردم. حالش را نداشتم بمانم جز چند دقیقه ای شاید به حرمت تخیل!!
خلاصه این که خیلی زود جل و پلاسم را جمع کردم تا به هوای حرف های پر از خیالی که می شنوم یکهو خیالات برم ندارد !!
این جا بود که از خدا پرسیدم: آخدا ... نمی شد از همان اول اول، یکجوری با من و ما تا می کردی که شیرفهممان می شد تصمیم گیرنده تویی و ما حتی نباید نق بزنیم چه خیالی چه واقعی؟
و خدا دوباره گذاشت تا خودم به جواب برسم!!!
خودش را به خوبی معرفی می کند
به ذاتش راه نداریم و به نشانه ها، چرا
همه چیز سرجای خودش نشسته است
انگار همه چیز منظم است و در جای خودش ... همه چیز، جز اندیشه های انسان ...
امروز شکر گذار بودم بابت همین استفاده های حداقلی
به خدا گفتم؛ برای آن هایی که معمولا حال خوبی دارند خیلی بیشتر از این ها دلچسب است و برای منی که شاید در کل سال فرصت ذکر را جدی نمی گیرم، همین یعنی خیلی!
ماه مبارک متفاوت بود آیا؟
به حسب ظاهر امر حتما تفاوتی هست. خدا کند باطنش هم تفاوت حال را به ارمغان بیاورد.
یادگاری های زیادی ماند برای اقامت در گوشه دنج خاطرات رمضان 95 ، از هرم گرمای آسفالت خیابان ها در روز قدس گرفته تا خنکای هوای شب های قدر.
هرچه هست دل آدم را با خودش می برد و یک تکه از خودش را برایت جا می گذارد شاید برای این که امیدی به سال بعدت هم داشته باشی و امیدوارتر به این که به سمت عاقبت بخیری خواسته در لحظات بارانی دعا بروی... بروی ... خیلی تند ... شاید شبیه همان بارانی که دلت را تند تند می شورد و چرک هایش را قلوه کن می کند...
ازین همه اما، شعر علیرضا آذر، بیشتر با من ماند:
جهان غرق خواب بدی رفته است برای جهان هم تو احیا بگیر!
پس از تو جهان ماند و دوش پدر یکی سر به نی ها، یکی خون جگر
همین می شود نسل بعدی عشق پسر کو ندارد نشان از پدر
یک طوری شده بود. از وقتی وارد خانه شدم حس و حال همیشگی به سراغم نیامد. دنبالش گشتم اما نبود!
خانه انگار بوی مرگ می داد!!!
از مادر بزرگ سرحالی که حتی با همه کهولت سن، مزه پرانی هایش را فراموش نمی کرد، خبری نبود.
تمام تلاشش این بود که بایستد . ناتوانی را با همه توانش نشان می داد و صدای استخوان هایی که از سال ها زندگی حکایت می کرد، حکایت غریبی داشت. از همان حکایت هایی که می خواهی ساعت ها در باره شان فکر کنی
فکر کردم ...
میان همه چیزهایی که به اسم عبرت روزگار دستم را گرفت، غم متفاوتی هم عیان شد. غمی از تعریف تکراری آخر آدمیزاد
غمی که امیدوارم به شادی صبوری در این روزهای تنگ، جور دیگری ترجمه شود...
اللهم ارحمنا ...
ماتی نگاهش را که دنبال می کردی به خط کج و کوله روی دیوار آجری ختم می شد. بین این نگاه مات و آن دیوار آجری زانو زدم و دست روی شانه های خسته اش گذاشتم و گفتم:
- بی خیال ... اینم می گذره ...
نگاه ماتش را به چشم های من قرض داد و از ته دلش، چنان آه سردی کشید که سردیش به جانم آتش زد.
- همیشه همونی نمیشه که می خوایم!!
سکوت کردم چون دلم می خواست حرفش را تمام کند.
- می دونی چیه؟! تو بگو یه ساعت؟ تف به این ترس و بی غیرتی که نمیذاره آدم مال خودش باشه!
آهسته و زیر لب گفتم:
- مگه کلا آدم مال خودشم هست؟!!
لبخند تلخی تحویلم داد و دستش را گذاشت روی زانو های خسته تر از خودش. به زور از جایش بلند شد. لباس خاکیش را تکاند. نگاهی به دور و برش انداخت و گفت:
- وقتی قراره زیر یوغ این و اون باشی دیگه فرقی نمی کنه مال کی هستی؟
گنگ نگاهش کردم . فهمید که نفهمیدم. سرش را آورد نزدیک و زیر گوشم گفت:
- عاشق جماعت، نه اهل دروغن نه اهل ترس. اگه از مرگ نترسم میشه که مال خودم باشم. میشه که حتی به اندازه یه ساعت از ته این عمر فکسنی مال خودم باشم. میشه ...
جمله اش را تمام نکرد. رفت. من ماندم که بالاخره چه می خواست بگوید که من نه شنیدمش نه فهمیدمش. آخرین جمله اش را تکرار کردم . راست می گفت که اگر از مرگ و هر آن چه که هیبت مرگ را دارد، نمی ترسیدم می شد مال خودم باشم... می شد !
بعضی آدم ها خیلی عمیقند ... روحشان خیلی بزرگ است، برای همین است وقتی که آن ها را ببینیم حس می کنیم سال هاست می شناسیمشان. آدم های عمیق سرشار از آرامشند و وقتی دستشان را به نشان محبت روی سینه می گذارند و احوالت را می پرسند خیلی خیلی باور پذیر می شوند!
رفیقی را می شناختم که ازین دسته آدم های عمیق بود ... از همان ها که روح بزرگی دارند و محبتشان صادقانه و خالصانه است...
به رقم تقدیر، چند وقتی را با بیماری دست و پنجه نرم کرد. عاقبت بیماری برنده میدان شد و قرعه به نام رفیق درآمد و وقت رفتنش رسید...
رفت ... دل خیلی ها را سوزاند . آدم های که صادقانه محبت می کنند خالصانه هم توی دل دیگران جا می شوند. یادشان می ماند حتی بعد از پرکشیدن بدن از قفس تنگ دنیا ...
قصه رفتنش برای من فقط حکایت غصه نبود، روایت یک چرای بی جواب هم بود که چرا من رفتم و نرفتم؟!
روز میلاد مولا همه دلسوخته ها دعاگویش بودند. چمدان آخرتش پر بود ... خوش به حالش
