از زیر طاق نصرت ها که رد می شویم ، آذین کوچه ها دل تنگمان را به لبخند دعوت می کند ...
با شیرنی شربت های خنک و بستنی و کلی تنوعات خوراکی ، حداقل برای دقایقی یادمان می رود که چقدر داغیم ...
با ابراز احساسات بوقی ماشین ها و سرنشین هایشان ، میان هیاهوی ترافیکی که اصلا از جنس ترافیک همیشگی نیست ،حواسمات جمع اتفاق مبارکی می شود که هزار و اندی سال پیش افتاده
همان اتفاق مبارکی که توی دل بعضی ها مدام تکرار می شود . آن قدر که حرام می کنند بر خودشان
اگر کمتر از آنی یادشان برود همیشه در محضر حضرت صاحبند
هرچند برای خیلی های دیگر ، سالی یک بار هم جای شکر دارد !
و خلاصه اش این که کیک تولد کسی را می خوریم که هست اما لیاقت هم نشینیش را نداریم
جشن تولد از تب و تاب نیفتاده خبر مثل برق می پیچد و دوباره تلخی گزنده ی حضور یک عده اراذل بین المللی داغی تب دنیا را به یادمان می آورد
این بار زده اند به سامرا ، جایی که ناب ترین لحظه های عاشقی امام در کنار مدفن شریف خانواده اش رقم می خورد
ساعت به آخر شب نزدیک می شود . شهر اما هنوز هم پر از بوق و شادی و هیاهوست
ولی حال دنیا اصلا خوب نیست و چقدر تشنه ایم که کسی از کوچه های باران یک روز بیاید !
گرگر دل هایی که فقط می خواهند حال انسانیت خوب بشود ، رنج ساده ای نیست ...
از خودم می پرسم من چه کردم برای این که بیاید ؟!
خدا نکند به حال بد دنیا عادت کنیم ... هر کسی یک سطل آب بردارد سهم خاموش کردن آتش برایش مقدر می شود . چه فرقی می کند کجا و چطور ؟ مهم این است که فرمانده ببیند که می بیند .
