این عنوان به درد یک رمان پرسروسودا می خورد ولی برای این لحظه من حکایت حرف های مگوست که اتفاقا وبنابه دلایلی و دریک زمانی بالاخره مگو می شوند!!
ماجرا برمی گردد به پیغامی که اول صبح دریافت شد . خواب شیرینی دیده بود و با ذوق برای من می گفت. ریزاتفاقات خوابش رابه یاد نمی آورداما کلیتش باعث شده بود که خیلی ذوق کند. پابه پایش ذوق کردم فقط بعدفروکش کردن زبانه های خواب، به یادم افتادکه رویا برعکس کابوس حتی اگر از نوع صادقه اش هم نباشد امیدوارکننده است و هر چیزی که امید اتفاقات مورد نظر و دوست داشتنی درانسان را زنده نگهداردارزشی است.
از فکر گوینده وخوابی که دیده بود جدا شدم اما قدرت نداشتم از پرسه هایی که به استناد رویا در خیالاتم رقم خورده بود جداشوم. گاهی آدم ها اصرار دارند توی رویا بمانند انگار هوای رویا ابری است و تابش تند و تیز آفتاب را ندارد. خیال و رویا دو مقوله کاملا جدا هستند اما به گمان من ریشه هر دو در پرسه زدن هایی است که یا با اختیار و یا بی اختیار اتفاق می افتد. شیرینی رویای این بنده ی خدا ذهن مرا هم شیرین کرده بود و این یعنی قدرت لایزال خدایی که گاهی فقط به اعتبار پرسه درخیال و رویا حالت راخوب می کند و البته دوست دارد که واقع بین باشی.
با خودم فکر می کنم چاره ای نیست و زندگی را باید واقع بینانه نگاه کردفقط انگار این زنگ تفریح های رویایی لازمندکه باشندو بشوند،سوپاپی برای خاطرات بالای صددرجه جوش!
