بعد چهارسال قسمت شد رفتیم شهر دوران کودکی ، همدان.نوستالژی خودش راداشت امابا وجود تغییر درهمه چیز، طعم گذشته را نداشت و فکر می کنم همچنان هم نخواهدداشت !
دوست داشتنی ترین نقطه همدان برای منی که متولد این شهرم، سرکج جناب الوند است که به گمانم کلی دقت نظر می طلبد تا از کجی هایش ته نظم را بفهمی . کوهی بلند و خوش نقش با عنوان سرکرده قله های زاگرس که البته قله برفیش در سرمای زمستان همدان چیز دیگری است.
اطلسی های بزرگ و لطیف دومن گزاره طبیعت همدان است که مرا به خاطره هایم وصل می کند .اطلسی ها مرا تا حیاط آب پاشی شده مادر بزرگم می برد که حالا نه خودش در این دنیا هست نه عصرانه هایی که به مابعد آب پاشی اطلسی های باغچه می داد. خیلی چیزها در خاطرات آدم ها هست که ارزش دلتنگ شدن را دارند.
از فامیل و بستگان هم که بگذریم، گنجنامه می ماند با آبشاری که اصلا مثل قدیم ها پر شتاب و زیاد نیست اما زیبایی خودش را دارد و بعدِ گنجنامه همه اماکنی که سلائق مختلف توریستی را به خودش جلب می کند .
دوست داشتنی های من شامل حال صنعت سفال هم می شود و طعم دوغ های گازدار منطقه عباس آباد در کاسه های آبی سفالی که فقط هرکسی خورده با من در مرور طعمش حس مشترکی پیدا می کند . بماند که به جای دوغ های خوشمزه و طبیعت بکری که هوش از سرت می برد الان با کوه های بجا مانده ای طرف می شویم که تاحدودی به سبزی درخت های صنوبر و راجی مزین شده اند ! و بدتر این که دیگر از کاسه سفالی خبری نیست حالا باید در هوای پاک کوهستان که خودش تا ته ریه لیز می خورد و حالمان را خوب می کرد،گسی دود قلیان و مخلوط بلال و باقالی های دست فروشان را هم تحمل کنیم. از همه بدتر شاید ترافیک نافرم آدم و ماشین است که هیچ شباهتی به طبیعت نداردوآدم خیال می کند کلی اسباب تعجب درخت و آسمان و آب شده ایم جمیعا!
همدان یک شهر کاملا دایره ای است و ساختار جالبی دارد . نقطه مرکزیش می شود میدان بزرگی به اسم میدان امام با شش راه ورودی که کل انشعاب اصلی خیابان های شهر را پوشش می دهد. شهر کوچک نیست اما خیلی بزرگ هم نیست.کم و بیش به آفت ترافیک مبتلا شده ولی همچنان تابستانی دارد با هجوم مسافران تابستانی از همه جای کشور. این را می شود حتی ازچادرهایی که کنار پارک ها نصب شده فهمید .
همدان در نگاه اول برای کسانی که تازه رویتش می کنند جذاب است. البته آن ها که چندباره شهر را دیده اند بدشان نمی آید سرکی بکشند به مقبره باباطاهر وبوعلی سینا و هگمتانه و غیره وذالک .
همه این ها یک طرف عبور از دنیای عجیب غریب غار علیصدر با همه جذابیتی که دارد چیز دیگری است . شلوغ بودن و توی صف ماندن و خلاصه سختی های مرسوم این زمانه مانع رفتنمان شد اما آنقدر با خنکای خاطرات قبلی همراهم که همین الان هم می توانم چشم بسته زیبایی هایش را دید بزنم وکلی کیف کنم...
امسال سراغ امام زاده محسن ملقب به امام زاده کوه هم رفتم جای دنجی است برای خودش. همدان هم از شهرهایی است که بسیار امام زاده داردولی متاسفانه همراه باشلوغی های بی ربط به محیط معنوی که گاهی بدجور حرصت رادرمی آورد بدون آن که کاری ازدستت برآید. انگار که دردنیای امروز باید بگردی تا آرامش رخ نشاط دهد حتی در صحن اماکن زیارتی! با همه این ها به طاق دل من و همراهان چسبید.غیر از کنبد و ساختار قدیمی امام زاده رشد عجیب یک درخت پیر هم وسط حیاط نگاهمان را به خودش می کشاند. به خاطر حضور بسیار کیپ سفره های پهن شده در سنگفرش حیاط امام زاده نشد که عکس بگیریم . اما حتی عکس اینترنتیش هم دیدن دارد!
اشاره آخر هم مال صحنه ای است که توی کتابخانه یکی از بستگان توجهم را جلب کرد. قران معمولا در ردیف قفسه های اول کتابخانه گذاشته می شود . گذاشته شده بود ولی در چینش این کتابخانه کم حجم،کتابی چسبیده بود که اصلا هم خوانی نداشت و آدم بادیدنش به فکر می افتاد که بالاخره تکلیف چیست ؟ برای این یکی به تصویرش قناعت می کنم و بس!
همدان به هرحال قسمتی از خاک این سرزمین است با قدمت فرهنگی خیلی زیاد که ای کاش هم گردانندگان امورات شهر راه حفظ فرهنگش را می دانستند و هم مسافرانی که دورازجان مسافران فهیم، از سفر چیزی جز خوردن و پاشیدن و .... نمی دانند . بقیه اش بماند که گفتنی نیست!
