در حاشیه ی سفر

فرصتی شد تا برای عبور از جنگل های سبز استان های شمالی سری هم به محضر دریا بزنیم . سفر فی نفسه پاسخگوی تنوع طلبی آدم ها هست اما انتخاب مکان ، هم گاهی بهانه ی مضاعفی است برای این که پاسخی مطلوب به این تنوع طلبی ها داده شود .

منطقه ی تالش را برای اولین بار می دیدم . منطقه ای خاص و متفاوت از آن بابت که نقط ی اتصال دریا و جنگل است . از رسومات کلیشه ای میهمانی در جنگل با طعم جوجه های به سیخ کشیده و چای دم کشیده روی آتش که بگذریم ، از بد سیرتی در این میهمانی نمی شود گذشت !

طفلکی طبیعت که تمام سعیش را می کند تا میهمان ها حال خوبی پیدا کنند و انصافا سنگ تمام می گذارد . کافی است کمی حواس پنج گانه را خالی از دغدغه های روزمرگی به او بسپاریم آن وقت می شود موسیقی خدا را از گذر نسیم لای شاخ و برگ درخت ها شنید و ترنم موج های آرام دریا را که گاهی هم روی دور تندشان می افتند و قصد می کنند تا توی دل آدمیزاد را خالی کنند دریافت کرد . شیرینی این حضور در آغوش باز طبیعت خیلی بیشتر از آن چه که فکرش را بکنیم چشیدنی است و انگار سور و سات تجربه اندوزی حسابی مهیاست تا این که سر و کله ی  وصله های ناجور پیدا می شود و رد پای بدذاتی آدم ها در ریخت و پاش حسابی از زباله و نخاله روی تن سرسبزی ها جا خوش می کند . زباله هایی که با یک حرکت خیلی ساده می تواند به انبوه سازی بدل نشود ... و چقدر حیف که گاهی بلد نیستیم خوب باشیم ...