مجری موفق تلویزیون روی صندلی خودش نشسته بود و مهمان ها ، روی صندلی های مقابل . واژه ها تند تند رد و بدل می شدند . گاهی توپ نوی زمین مهمان بود و گاهی زیر پای مجری . یکجوری از پس هم بر می آمدند . حرف ها عین باد و شاید سریع تر از باد جابجا می شد . زمان برنامه تمام شدو مهمان ها رفتند . مخاطب ماند به انتظار نشست بعدی . فردا روز که شد . آقای مجری گذری زد به دیروز . حرف هایی که سریع تر از باد از حافظه ی شنیداری آدم ها گذشته بودند برای بار دوم و البته خیلی جمع و جور توی مرور برنامه نشست . بعضی به روایت حرف های تکراری آقای مجری . بعضی به روایت پشت صحنه ها و بعضی هم به روایت قضاوت های پیامکی و ایمیلی و خلاصه دریافتی های موجی . ظاهرا از میان این دریافتی ها حرف بعضی از مردم بوی نوع دوستی و احترام به انسانیت انسان ها نمی داد !
در این گذار یک جمله از بین جمیع جمله هایی که می آمدند و می رفتند ، گوش من یکی را به سمت خودش خیلی جذب کرد . به گمانم از همان جمله هایی است که باید رویش ایستاد ، آنقدر ایستاد تا بشود ملکه ی ذهن که دیگر جرات نکند عین باد به سرعت رد شود .
من دست این جمله را گرفتم برای تامل و تحمل بیشتر خودم و همه ی آن هایی که شاید گذرشان به این کوچه از قدمگاه بیفتد ، آوردم این جا . آقای مجری با لحن خاصی گفت :
بیایید آدم ها را در مقصد قضاوت نکنیم !
